Słowiańska Krew

Mazowsze, niedługo po przyjęciu chrztu przez Mieszka

W tym miejscu miał być krótki zarys fabuły, ale nie miałem siły go napisać.

Dlatego wkleję opis wydawcy.

Akcja Słowiańskiej Krwi „toczy się w czasach, gdy książę Mieszko I, po przyjęciu chrześcijaństwa, przyłącza na wschodzie kolejne ziemie do tworzonego państwa. Czyni to w sposób krwawy i barbarzyński. Paweł Kulpiński swoją historię snuje wokół życia dwóch braci: starszego Radomira i młodszego Sambora. Pewnego dnia, ludzie Mieszka zabijają ich rodziców i prawdopodobnie najmłodszego brata. Jest to kara za udzielaną przez nich pomoc buntującym się przeciw władzy Mieszka Mazowszanom. Chłopców ratuje wołchw Bogowid i bezpiecznie doprowadza do dziadków z wolnego jeszcze plemienia Dregowiczy. Chłopcy w osadzie dziadków dorastają, stając się świetnymi wojami i szlachetnymi ludźmi. Wkrótce jednak spokój ostatnich wolnych plemion zostanie zagrożony. Od strony wschodniej przez Włodzimierza Rurykowicza, od zachodniej przez Mieszka I. Radomir i Sambor wkroczą na drogę naznaczoną wojną i krwią. Czy będzie to także droga zemsty za morderstwo rodziców?”

Potencjał tej książki, tej historii, był duży. Ba, był ogromny. Ale ktoś ewidentnie spieprzył sprawę. Chociaż spieprzył to zbyt słabe słowo. Ktoś tę książkę najzwyczajniej w świecie spierdolił!

Pytanie za tryliard złotych: kto to był?

Autor, edytor, czy wydawca?

A może wszyscy jednocześnie?

Zacznijmy jednak od początku.

Zanim kupiłem Słowiańską krew „sięgnąłem” po dwie recenzje, znalezione gdzieś w internecie. Obie były całkiem pozytywne, dlatego zdecydowałem się na zakup. To był błąd.

Nie wiem czy ktoś przekupił recenzentów czy ich zaczarował. Po prostu nie wiem skąd takie pochlebne opinie. We mnie książka wywoływała myśli samobójcze. Wracając do sedna…

Zakupiłem książkę na targach książek we Wrocławiu i w drodze powrotnej do domu zabrałem się do czytania. Już na drugiej stronie pojawił się błąd interpunkcyjny. No cóż, każdemu może się zdarzyć, pomyślałem. Jednak te błędy zaczęły pojawiać się częściej, przez co czułem jakby ktoś wbijał mi w oczy ogromne szpile. Były to błędy typu „przecinki w, niewłaściwych miejscach”, co NAPRAWDĘ kłuło w oczy i zaburzało czytanie.

Akcja powieści prowadzona jest jednostajnie – bez wzlotów, upadków, punktu kulminacyjnego. Napięcie akcji jest cały czas na tym samym poziomie i w ogóle nie jest budowane. Owszem, jest moment zamordowania matki, ojca i brata, następnie walka z wojami, aż w końcu bitwa z Włodzimierzem, ale nawet wtedy napięcie nie rośnie.

Wydaje się, jakby autor pisał tę książkę na szybko, aby tylko napisać i wydać, przez co serwuje nam tylko podstawowe informacje o bohaterach, świecie, otoczeniu. Opisy są płytkie i ubogie, przez co ciężko „przenieść się” do świata, który wykreował autor. Ciężko było mi również utożsamić się z jakimkolwiek bohaterem, ponieważ tak naprawdę nie poznajemy dogłębnie żadnego z nich. Bogowid jest wołchwem, mędrcem, źródłem wiedzy o słowiańskim świecie, kulturze i bogach; Radowid wdał się w ojca, przez co jest silnym mężem i dobrze walczącym, młodym wojem; natomiast Sambor, z początku lekkomyślny i głupi, jest z kolei dobrym łucznikiem i ma zadatki na kapłana. Podsumowując: mamy starego czarodzieja, młodego wojownika i młodego łucznika, który ma zadatki na czarodzieja. To podsumowanie wygląda bardzo płytko i sztampowo, ale tak to właśnie wygląda w powieści.

Bohaterowie są albo czarni albo biali, jak dotąd nie było kogoś, kogo wykreowano na szarego. Wg. autora, w dużym skrócie i uproszczeniu, Słowianie są dobrzy, a chrześcijanie są źli. A Ci, którzy służą chrześcijanom zeszli ze ścieżki prawości i też są źli, ale to nie ich wina.

W książce nie ma żadnych tajemnic, niedopowiedzeń, mistycyzmu, niewyjaśnionych rzeczy. Wręcz przeciwnie, wszystko jest wyjaśniane na bieżąco, przez dziadka Radomira i Sambora – sędziwego i mądrego woja – oraz wołchwa Bogowida. W niektórych momentach dialogi Bogowida brzmiały tak nienaturalnie, że czułem się jakbym był na lekcji historii prowadzonej przez rodzimowierców. Rozumiem, autor chciał pokazać inny punkt widzenia, ale mógł to zrobić w ciekawszy sposób, a nie na zasadzie wykładu dla księdza, prowadzonego przez Bogowida (która to wypowiedź zajęła, de facto, dwie strony książki). W takich momentach nie czułem się jakbym czytał książkę, ale wykład albo wypowiedź jakiegoś fanatycznego rodzimowiercy w grupie Rodzimowiercy na facebooku.

Naprawdę chciałem, żeby to była dobra książka. Naprawdę. Tematyka jest mi bardzo bliska, bo sam jestem starowiercą, dlatego cieszę się z każdej książki, której akcja rozgrywa się we wczesnym średniowieczu. Nie mogę jednak polecić Słowiańskiej krwi. Ta książka dała mi raka. NIE czytajcie jej. A jeśli już chcecie przekonać się sami o jej chujowości, robicie to na własną odpowiedzialność.