Szaleństwo czy pasja? A może jedno i drugie? Tak
naprawdę jedno nie wyklucza drugiego, a w każdej pasji jest odrobina
szaleństwa. Choć nie wszyscy tę pasję rozumieją. W takich momentach przychodzą
na myśl słowa Piotra Pustelnika:
Kiedyś ktoś mnie zapytał: dlaczego
chodzisz po górach? Odpowiedziałem, że ludzi można podzielić na dwa rodzaje:
a) na tych, którym nie trzeba tej
pasji tłumaczyć
b) na tych, którym się jej nie
wytłumaczy
Nie minął miesiąc od mojego samotnego przejścia Karkonoszy, a już szykowałem
się do drugiej takiej wyprawy. Jednak tym razem nie szedłem sam :)
Początkowo mieliśmy iść w 5 osób, ale z powodu sytuacji losowych
Karolina i Wiktor nie mogli z nami iść. Wyruszyliśmy zatem w trzy osoby.
Wieczorem, dnia poprzedzającego wyjazd, przyjechał
do mnie Błażej. Nocował u mnie, bo w Wałbrzychu nie ma komunikacji nocnej i
dostanie się z dzielnicy do dzielnicy między godziną 23:00, a 4:00 jest
niemożliwe bez samochodu lub taksówki. Położyliśmy się około 22:00. Błażej
czytał Naruto na telefonie, a ja próbowałem zasnąć. Właśnie, PRÓBOWAŁEM. Nijak
nie mogłem zasnąć. Często mam ten problem, kiedy wiem, że nazajutrz czeka mnie
jakiś ważny dzień. Może udało mi się zdrzemnąć na godzinę, choć nie jestem
pewien.
Wstaliśmy chwilę po 2:00, ubraliśmy się i poszliśmy
coś zjeść. Po śniadaniu udaliśmy się na przystanek. W międzyczasie dostałem
sms’a od Kamili, że już jedzie i żebyśmy wstawali. Autobus przyjechał, o dziwo,
o czasie. Dosiedliśmy się do Kamili i rozpoczęła się nasza podróż
Ze Śnieżki do Szrenicy jesienią
Do Karpacza dojechaliśmy około 4:30. Na czarny szlak prowadzący na Kopę
weszliśmy około 5:00. Niebo tej nocy było bezchmurne, gwiazdy świeciły w
milczeniu. Noce nie były jednak tak ciepłe, jak ostatnim razem kiedy tu byłem.
W powietrzu czuć było chłód nowej pory roku. Kamila jako jedyna pomyślała i
wzięła ze sobą czapkę zakrywającą uszy. Błażej miał kaptur. Z braku pomysłów
wyciągnąłem mały ręcznik turystyczny i założyłem go na głowę jak chustkę.
Trzeba sobie jakoś radzić. Tym razem księżyc nie oświetlał szlaku, musieliśmy wspomóc
się latarkami. Około 6:20 doszliśmy do rozstajów, gdzie żółty szlak ze Strzechy
Akademickiej łączy się z czarnym. Po krótkiej przerwie pięliśmy się dalej czarnym
szlakiem. Lada moment miało świtać.
Słońce wyłaniające się zza chmur na horyzoncie przywitało nas tuż obok
górnej stacji wyciągu na Kopę. Było już po 7:00. Zatrzymaliśmy się tam na
kilka(naście) minut, by uwiecznić ten moment. Dupy może nie urywał, ale jak
często macie okazję podziwiać wschód słońca w górach? Podejrzewam, że niewielu
z Was ma okazję podziwiać wschód słońca gdziekolwiek. Jednak możecie to
zmienić, jeśli tylko chcecie. Wracając do naszej wycieczki… Do Domu Śląskiego
doszliśmy około 7:40, więc trochę czasu nam zeszło na robienie zdjęć i zachwycanie
się widokiem, ciszą i spokojem gór. Tam już założyliśmy wierzchnią odzież, bo
trochę wiało. Skierowaliśmy się na zimową drogę na Śnieżkę, którą spokojnie
szliśmy, mijając turystów schodzących z góry.
Kiedy znaleźliśmy się już na szczycie, spędziliśmy tam prawie 2 godziny.
Spotkaliśmy tam również Kamila i Piotra, których serdecznie pozdrawiam. Mam
nadzieję, że jeżeli nie wyruszymy gdzieś razem, to chociaż znowu spotkamy się
na szlaku :) W trakcie tych dwóch godzin na Śnieżce, robiąc pierdyliard zdjęć,
zrobiliśmy sobie również przerwę na mały posiłek – twardą niczym kamień mleczną
czekoladę. Dałem sobie spokój po jednej kostce, Kamila też, ale Błażej zjadł
całą. Niedługo później oddaliłem się szukając fajnych kadrów. W tym samym
czasie Błażej nadział się na jakiś metalowy pręt, wystający z betonowego słupa,
który, jak gdyby nigdy nic, leżał sobie obok ławek. Nic poważnego się nie
stało, a ja usłyszałem tylko urywany krzyk i histeryczny śmiech Błażeja i
Kamili. Wkrótce po tym zdarzeniu, gdy już postanowiliśmy wracać na szlak,
pogoda na szczycie zmieniła się.
Znikąd pojawiła się mgła,
której nie mogło rozproszyć nawet słońce. Chcąc, nie chcąc, znaleźliśmy się w
jej środku. Zawiał silniejszy wiatr, lecz bardziej sprawiał wrażenie oddechu. Oddech
ducha gór. Nagle poczułem, że coś się zbliża, za moimi plecami. Odwróciłem się
i ujrzałem olbrzymią, czarną postać kroczącą za mną… Stała tam, na tle mgły,
otoczona tęczową aureolą. Cień moich wad, słabości, prymitywnych pragnień,
moich myśli. Mroczna część mnie. Mój cień.
Był to drugi raz, kiedy ujrzałem tzw. Widmo Brockenu (pierwszy raz
ujrzano je na górze Brocken w górach Harz). Pierwszy raz był podczas wycieczki
szkolnej na Śnieżkę w drugiej klasie liceum. Pamiętam tamtą wycieczkę jakby to
było miesiąc temu, a nie 8 lat. Miałem na głowie dziwną, żółtą opaskę z
serduszkiem… Szliśmy czerwonym szlakiem, mijając Schronisko nad Łomniczką.
Początkowo świeciło słońce, później jednak, pnąc się wyżej szlakiem, zalała nas
fala mgieł. I tak aż do szczytu Śnieżki. Tam, patrząc w stronę Czarnego
Grzbietu, strona polska zalana była mgłą, za to strona czeska była skąpana w
słońcu. To był bardzo fajny wypad i miło go wspominam. Pomimo tego, że Mateusz
nie szedł z nami na Śnieżkę, a Karolowi i Arturowi zarekwirowano alkohol z
pokoju i wylano przed ośrodkiem. Chociaż widok, który będzie mi towarzyszył do
końca życia to Olek, leżący na podłodze, w połowie drogi między łazienką a
łóżkiem.
Wracając do 25 września 2015…po tym rzadkim zjawisku postanowiliśmy w
końcu kontynuować marsz. Była godzina 9:40 kiedy zeszliśmy do Domu Śląskiego.
Zatrzymaliśmy się tam na kilkanaście minut, żeby zjeść coś solidniejszego od
czekolady, czyli bułkę i kabanosy (mówię o sobie, bo nie pamiętam co jedli
Kamila i Błażej). Po 10:00 spięliśmy poślady i ruszyliśmy dalej, musieliśmy
nadrobić czas spędzony na Śnieżce. Nie było zimno, jednak niebo zakryły chmury,
gdzieniegdzie kotłowały się też mgły. Z punktu widokowego nad Małym Stawem nie
było jednak wiele widać, prawie wszystko przykryły mgły.
Dalsza wędrówka przebiegła bez większych przeszkód, czy „niespodziewanych
zwrotów akcji”. Za Słonecznikiem pogoda się poprawiła, mgły rozproszyły i
czasami nawet słońce przebijało się przez chmury. Dotarłszy do schroniska
Odrodzenie na Przełęczy Karkonoskiej weszliśmy do środka i posililiśmy się. Po
posiłku dopadł mnie pierwszy kryzys – byłem tak bardzo zmęczony i śpiący, że
najchętniej położyłbym się na stole i poszedł spać. Wznowiliśmy więc wędrówkę i
opuściliśmy Odrodzenie około 13:30. Kamila i Błażej swój pierwszy kryzys mieli
tuż przed Śląskimi Kamieniami. Nic dziwnego, mnie zawsze męczy to podejście.
Odpoczęliśmy trochę na skałach i zrobiliśmy sobie kilka selfie przed dalszym
marszem. Na drodze ze Śląskich Kamieni rozpogodziło się jeszcze bardziej,
dzięki czemu podróż stała się jeszcze przyjemniejsza.
Zimniejszy wiatr zawiał jednak nad Śnieżnymi Kotłami, w pobliżu
radiowo-telewizyjnej stacji przekaźnikowej. Zawróciliśmy ze szlaku i udaliśmy
się na Wielki Szyszak. Pierwszy i ostatni raz byłem tam w grudniu 2013, a
podczas ostatniego przejścia Karkonoszy po prostu go minąłem i szedłem dalej.
Fakt, była tabliczka, że przejście jest zabronione, ale to chyba z powodu wrzosów,
które i tak już przekwitły (albo ptaków, które nie rozmnażają się jesienią). Zresztą
stąpaliśmy tak, żeby niczego nie podeptać. Poza tym zdjęcie Wielkiego Stawu na
bilecie wstępu do Karkonoskiego Parku też było zrobione z miejsca „poza
szlakiem”. Na samym Szyszaku wiało już dość mocno, a z wiatrem przybyło też
więcej chmur, które towarzyszyły nam już do końca marszu, który kontynuowaliśmy
po obejrzeniu ruin pomnika Wilhelma I – cesarza Niemiec.
Do Szrenicy, przedostatniego przystanku na trasie, dotarliśmy około
17:40. Zjedliśmy ostatni posiłek i zeszliśmy do Szklarskiej Poręby. Zdążyliśmy
akurat na ostatni pociąg do Wałbrzycha i Wrocławia. Przed przyjazdem umyłem
jeszcze stopy, bo gdybym tego nie zrobił i zdjął buty w przedziale, wszyscy w
wagonie by umarli. Spotkaliśmy również bardzo miłego i sympatycznego
konduktora, który chyba był Czechem. W przedziale Kamila i Błażej prawie
odlecieli w objęcia Morfeusza. Ja zresztą też. To naprawdę wykańczająca
wycieczka. I na pewno nie ostatnia w tym roku, bo planuję powrócić na tę samą
trasę i przejść ją w jeden dzień, ale w zimie. Tym samym zostanie mi tylko
jedna pora roku do przejścia Karkonoszy w jeden dzień. Wiosna!
Pozdrawiamy!
Kamila, Błażej i ja
