Dni Wiedzy Pogańskiej 2015

Jadąc do Ponikwy na Dni Wiedzy Pogańskiej 2015 miałem wrażenie, że od ostatniego roku czas się zatrzymał. Późne lato i wczesna jesień, słońce leniwie poruszające się po niebie, dni wciąż ciepłe, choć wieczory już chłodne. Spokój małej wioski w dolinie między górami, otoczonej polami, pasącym się bydłem, a w jej centrum ośrodek Stanica nad Ponikiem. Miejsce magiczne.

Jadąc na Dni Wiedzy Pogańskiej 2015 miałem wrażenie, że nie dalej jak tydzień temu skończyły się Dni Wiedzy Pogańskiej 2014. Jednak w przeciwieństwie do zeszłego roku, tym razem nie była to podróż w nieznane. Zeszłoroczne DWP były moim pierwszy spotkaniem z ludźmi nazywającymi siebie Poganami Wrocławskimi, choć byli też wśród nich ludzie z innych stron kraju, z których część należy również do Stowarzyszenia JERA. Pamiętam to jakby to było wczoraj. Ja, nowy i całkowicie obcy w nowym towarzystwie, które przeżyło już wiele wspólnych chwil, spotkań, obrzędów. Pomimo początkowego wyobcowania poznałem kilka osób, a czas spędzony na DWP 2014 wspominam z uśmiechem na twarzy. Byli i są to bowiem ludzie, których łączy wspólna wiara, duchowość, ale również ogromna pasja do tego co robią i duża wiedza na różne tematy. Od tamtego czasu spotkałem się z nimi wielokrotnie, przez co zacieśniałem więzi, które się pojawiły, choć nie ze wszystkimi od razu. Był Vetrablot lub Dziady, comiesięczne poganka, noc Walpurgii i jedno z najważniejszych świąt, Kupała.

W przeciwieństwie do zeszłego roku była to podróż do miejsca dobrze znanego, które można nazwać domem, bo przez ten krótki czas Ponikwa staje się naszym domem. W tym roku podróż na Dni Wiedzy Pogańskiej była powrotem do domu. Jechałem razem z rodzicami, zahaczając o centrum Kłodzka oraz MiniEuroland. Niebo było zachmurzone, choć słońce przebijało się często przez chmury. Dzień był dość ciepły, gorący wręcz w słońcu, jednak wraz z nadejściem nocy przyszedł chłód. Dni stawały się coraz krótsze, żniwa dobiegły końca, liście powoli spadały z drzew, w powietrzu czuć było nadchodzącą jesień.

Po dojechaniu na miejsce niektórzy byli już obecni, inni wciąż w trasie, a reszta osób dojechała kolejnego dnia. Na DWP przybili starzy znajomi sprzed roku, ale pojawiły się również nowe twarze. Wykład otwierający DWP 2015 prowadziła Agnieszka zwana Isą, a dotyczył on wojowników, jako że tematem przewodnim w tym roku byli wojownicy i bohaterowie. Agnieszka mówiła, choć był to wykład interaktywny, o tym kim jest wojownik, oraz wprowadziła pojęcia t.j. etos, etyka honoru oraz honor. Wyjaśnienie tych pojęć nie było i nie jest proste i jednoznaczne, ponieważ każda kultura inaczej do nich podchodzi. Po wykładzie był czas wolny, który można było spędzić w sposób wszelaki, np. na piciu, jedzeniu, rozmowie czy grze w bilard, który znajdował się w głównej sali ośrodka.

O 20:00 wszyscy udaliśmy się przez pola do pobliskiego lasu na tzw. Blot, czyli obrzęd ofiarny. W wewnętrznym kręgu zostali wezwani Bogowie i duchy, oraz ten, któremu dedykowaliśmy ofiarę z jedzenia i picia, czyli w tym przypadku Odyn, jednooki, wiedzący, bóg szubienic i pan wojowników. Po skończonym rytuale wszyscy wrócili do ośrodka, przed którym gospodarz przygotował ognisko z kiełbaskami, ogórkami i oscypkami. Jedliśmy, piliśmy, śmialiśmy się i nawet deszcz, który uparcie padał przez dobrą godzinę, nie był w stanie zakłócić nam imprezy. Podobno najmłodsza uczestniczka, Lili, zaprzyjaźniła się z wiatrem i przegnała deszczowe chmury :)

Tak minął pierwszy dzień.

            Kolejny dzień przywitał nas praktycznie bezchmurnym, błękitnym niebem oraz słońcem, choć mnie i moich współlokatorów, Bartka i Kostka, „przywitały” nasze budziki dzwoniące trzy razy od 8:30 do 9:00. Wstaliśmy, choć nie bez oporów. Śniadanie było w formie szwedzkiego stołu, a wszystko na nim było przepyszne. Świeży chlebek, masełko, jajka, sery, twarożek, szynki, kiełbasy, płatki z mlekiem, pomidory, ogórki, po prostu bajka. Po śniadanie Bartek i Kostek udali się na pośniadaniową siestę, ja natomiast poszedłem na dwór trochę się rozruszać.

            O 11:00 odbył się wykład Hakkena dotyczący totemizmu, wraz z przykładami totemów i ludów je tworzących, oraz oczywiście tego czym jest totem i jak go wykonać. Następnie, po krótkiej przerwie, odbyły się warsztaty z przygotowania barw i innych plemiennych symboli. Wszyscy uczestnicy na długo przed DWP zostali podzieleni na cztery plemiona – Lisy, Orły, Dziki i Niedźwiedzie – aby podczas warsztatów przygotować sztandar swojego plemienia oraz barwy, potrzebne wieczorem podczas Wiecu Wojowników, czyli walki plemion ku czci Rogatego Boga. Warsztaty trwały od 12:00 do 15:00, a prowadzącymi były Vrede i Natalia. W trakcie tych trzech godzin każde plemię tworzyło jak najlepszą flagę, czego efekty można podziwiać poniżej.

            O 15:00 odbył się wykład Pawła o roli muzyki w bitwie i przed bitwą. Jako przykłady instrumentów Paweł podał celtycki carnyx, który niesiony przez kilku lub kilkunastu wojowników musiał siać ogromny postrach podczas grania; bębny, oraz rogi. Muzyka w bitwie nie tylko zagrzewa do walki lub obniża morale przeciwników, ale również służy do wydawania rozkazów, co Paweł przedstawił na współczesnym przykładzie bitwy, podczas której jednej ze stron padła elektronika. W takiej sytuacji jedna armia wydawała rozkazy za pomocą dźwięku trąbek. Każdy zna też przykład jednego, dwóch i trzech dźwięków rogu z Pieśni Lodu i Ognia. Na koniec wykładu zostały również puszczone fragmenty dźwięków instrumentów wymienionych podczas wykładu.

            Po wykładzie Pawła odbył się warsztat maoryskiego tańca wojennego Haka, prowadzony przez Jarka. Ciężko to opisać, ale w skrócie taniec polega na sapaniu, strojeniu głupich min, podskakiwaniu i uderzaniu dłońmi o swoje ciało. Nie, to nie jest głupie. Jest świetne.

            Następnie udaliśmy się na obiadokolację, również pyszną, po czym do czasu malowania twarzy i Wiecu Wojowników mieliśmy czas wolny. Poszedłem zatem z Przemkiem do sklepu po Kinder niespodziankę. Tzn. ja kupiłem jajko, Przemek piwo. Wracając zauważyliśmy mobilizację plemion. Jeden mały dzik zaatakował nawet niedźwiedzia i wbił w niego kły!

            O 20:20, kiedy wszystkie plemiona zostały umalowane na bitwę, pojedynczo opuszczały teren ośrodka i kierowały się do lasu. My, plemię niedźwiedzi, wyszliśmy ostatni, a kiedy dotarliśmy na miejsce naszym oczom ukazał się wielki ogień, wokół niego szaman i jego pomocnicy. Wkraczaliśmy w krąg światła przy dźwiękach bębnów, rogiem sygnalizując nasze przybycie. Za ogniem zaś siedział, na drzewnym tronie, Rogaty Bóg. Wokół ognia zgromadziły się plemiona – orły, łypiące na nas z góry; dziki, chrumkające i kopiące racicami ziemię; oraz lisy, syczące i uśmiechające się chytrze. Na wstępie musieliśmy złożyć, jak inne plemiona przed nami, ofiarę Rogatemu. Potem zaczął się wiec i zmagania. Kolejni wybrańcy poszczególnych plemion stawali do konkurencji siły, celności i zwinności. Starcie plemion wygrały ostatecznie Dziki, okrywając się wieczną chwałą.

            Później nadszedł czas opowieści ku uciesze Rogatego i każde plemię opowiedziało historię o swoich przodkach. Na koniec odbyły się tańce wokół ognia w rytmie bębnów, oklasków i okrzyków. Tak zakończyła się tegoroczna Bitwa Plemion.

            Po części oficjalnej wszyscy zasiedli wokół ognia, pijąc, śmiejąc się i rozmawiając do późnej nocy. To była chłodna noc końca lata, mimo to piękna i spokojna. Księżyc pływał tej nocy w morzu chmur.

Tak minął drugi dzień.

Trzeciego dnia moi współlokatorzy wrócili chwilę przed wschodem słońca, zaspali więc na śniadanie, a ich twarze wyrażały jedynie cierpienie i rozmazane barwy wojenne. Po śniadaniu odbył się wykład Krzyśka o berserkerach w kulturze nordyckiej, choć były też przykłady innych kultur, ponieważ szał bitewny nie jest ograniczony do wikingów. Od razu po wykładzie Krzyśka miała swój wykład Vrede, opowiadając jedną z islandzkich sag, choć niekoniecznie bohaterskich i niekoniecznie w formie, jaka wam się wydaje. Po wykładzie i w czasie wolnym w ciągu całego dnia tworzyłem historię, która stała się tym wpisem, historię o Dniach Wiedzy Pogańskiej 2015.

            O 14:00 był, jak zwykle pyszny, obiad, natomiast o 15:30 Asus prowadził wykład o tzw. Reakcji Pogańskiej wśród Słowian zachodnich. Wbrew powszechnej opinii bunt nie miał głównie podłoża religijnego, ale polityczne i ustrojowe. To, co szło wraz z chrześcijaństwem to poważne zmiany systemowe, które utrudniały i pogarszały życie mieszkańców i burzyły stary porządek.

            Po wykładzie zarządziliśmy grupowe zdjęcie uczestników DWP przed ośrodkiem, ze sztandarami plemiennymi oraz tarczą wykonaną przez Darka z Black Forest Forge, którego serdecznie pozdrawiamy i polecamy. Wzór oraz napis zostały wybrane specjalnie z okazji DWP 2015. Na tarczy znajdują się cztery plemienne zwierzęta oraz symbole asatryjskie i rodzimowiercze.

            O 18:00 zaczął się turniej, który, w dużym skrócie, wygrała Beata, pokonując mężczyzn w takich konkurencjach jak strzelanie z łuku, cięcie jabłek dunem, kręciołek i cięcie jabłek dwoma ostrzami na zmianę.

            O 20:00 nastąpił moment, który jako jeden z wielu zapadł mi w pamięć na poprzednich DWP – biesiada. Jedzenie było tak pachnące i pyszne, że zwykłe słowa tego nie oddadzą. Cytując Pawła „to wszystko tutaj jest tak w chuj dobre”. Całkowicie się z tym zgadzam. Patronami biesiady były natomiast bolce :) Z kolacji zadowoleni byli zarówno wegetarianie jak i mięsożercy. Wśród dań znalazły się m.in. bigos oraz jego wersja dla wegetarian, kiełbasy, skrzydełka, kaszanki, żurek, szynki i sery, oraz masło, które chwilę wcześniej sami ubijaliśmy, niczym Słowianki z teledysku Donatana. Tutaj zdecydowanie najlepiej poszło mężczyznom, zwłaszcza Kostkowi, choć kobiety również wykazały się siłą w rękach, a Paweł siadając do maselnicy w magiczny sposób sprawił, że masło było już gotowe. Na mój gust jedzenia było jednak trochę za dużo, jednak chyba każdy wyszedł z tej biesiady przeżarty. Po biesiadzie niektórzy udali się na spoczynek, inni zostali w sali, pozostali rozpalili ognisko na zewnątrz. Lila zasnęła na kolanach Skavena.

 

Kilka słów o Lili – ma 9 lat, na DWP przyjechała z mamą. Podczas bitwy plemion wykazała się niesamowitą zwinnością oraz zawziętością, stąd otrzymała przydomek Dzika Furia. Rozmawia również z wiatrem, być może z płanetnikiem. W sobotę przeszła rytuał zaplecin, podczas którego dziewczynka została wprowadzona do kręgu kobiet. Osobiście uważam, zresztą nie ja jeden, że jest jednym z najsłodszych dzieci, jakie widziałem. Lilianna (inna, dorosła) i Mateusz zakomunikowali również tego dnia, że adoptują kotka, który przyplątał się do nich i wszędzie za nimi biegał. Fakt, był uroczy.

Tak minął trzeci dzień.

            Ostatniego dnia obudził mnie Kostek, pół godziny po rozpoczęciu śniadania. Bartka już nie było w pokoju. Tej nocy miałem tak twardy sen, że z trudem w ogóle wstałem na to śniadanie. W nocy padał deszcz, rankiem z kolei nad doliną wisiały ciemne i niskie chmury. Znowu zanosiło się na deszcz. Śniadanie konsumowało się przy dźwięcznym śmiechu klanu Szwaczek – grupy kobiet, które zawiązały ze sobą przymierze poprzedniego dnia. Tematy, które poruszały, skutecznie odstraszały każdego mężczyznę, który chciał się zbliżyć. Śniadanie jak zwykle było przepyszne, a po śniadaniu odbyło się zgromadzenie Stowarzyszenia JERA, na którym członkowie omawiali, z tego co udało mi się podsłuchać (nie specjalnie!), tegoroczne DWP oraz plany na resztę roku i rok przyszły. Nieco później wszyscy zaczęli się pakować i nastąpiły liczne pożegnania. Do czasu następnego spotkania.

Tak minął czwarty i ostatni dzień.

Dni Wiedzy Pogańskiej 2015 zostaną na długo w pamięci naszej i naszych bliskich, a czyny czterech plemion nie zostaną zapomniane.

Chwała organizatorom!

Chwała gospodarzom!

Chwała wykładowcom!

Chwała uczestnikom!

Tym samym zakończyły się Dni Wiedzy Pogańskiej 2015. Do zobaczenia za rok ;)